เฟอร์นิเจอร์โบราณมีค่ามาก อย่างไรก็ตามคุณจะต้องสามารถระบุชิ้นส่วนที่เป็นจริงจากการปลอมแปลงและการลอกแบบได้ และนั่นเป็นงานที่คุณควรทิ้งไว้ให้กับผู้เชี่ยวชาญ อย่างไรก็ตามถ้าคุณเป็นนักสะสมอย่างจริงจังที่กำลังมองหาชิ้นงานที่หายากสุด ๆ บางครั้งมันก็ค่อนข้างง่ายที่จะระบุเฟอร์นิเจอร์โบราณหากคุณมีความเข้าใจพื้นฐานเกี่ยวกับเรื่องนี้
มันอาจไม่ชัดเจนว่าเฟอร์นิเจอร์โบราณนั้นเป็นเพราะร้านค้าทั่วไปส่วนใหญ่ระบุว่าเป็น 50 ปีหรือมากกว่าในขณะที่ตัวแทนจำหน่ายของเก่าที่ดีพิจารณาโบราณวัตถุจริงที่จะ 150 ปีหรือมากกว่า ความแตกต่างนี้อาจมีช่วงขึ้นอยู่กับภูมิภาค
เมื่อวิเคราะห์ชิ้นส่วนของเฟอร์นิเจอร์โบราณที่มีศักยภาพมีเงื่อนงำบางอย่างที่จะมองหา ตัวอย่างเช่นไม้เช่นประตูหน้าต่าง ลองดูรายละเอียดและลองดูว่าชิ้นส่วนถูกตัดด้วยเครื่องหรือไม่ หากคุณสังเกตเห็นการตัดที่แม่นยำแสดงว่าชิ้นนั้นถูกตัดด้วยเครื่องและทำขึ้นหลังจากปี 1860
วิธีตัดไม้ถ้าคุณเห็นรายละเอียดนี้บอกได้มากเกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์ ตัวอย่างเช่นหากคุณสังเกตเห็นเครื่องหมายวงกลมหรือรูปโค้งแล้วเลื่อยวงเดือนก็ถูกใช้เพื่อตัดไม้และเกิดขึ้นหลังจากปี 1860 เท่านั้น
หากคุณสังเกตเห็นว่าทุกอย่างสมมาตรอย่างสมบูรณ์นั่นเป็นเงื่อนงำอีกอย่างหนึ่งว่าชิ้นส่วนนี้ถูกตัดด้วยเครื่องและด้วยเหตุนี้จึงไม่เหมาะกับหมวดหมู่
ประเภทของการจบสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับเวลาที่ชิ้นส่วนถูกสร้างขึ้นมา ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 มีการใช้น้ำยาเคลือบเงาและเคลือบเงาเป็นส่วนใหญ่ ก่อนปี 1860 ครั่งนั้นได้รับความนิยมอย่างมาก แต่ถ้าชิ้นส่วนนั้นเก่าจริง ๆ คุณอาจพบการเสร็จสิ้นเช่นน้ำมันขี้ผึ้งหรือสีนม
หากเป็นไปได้ให้ลองตรวจสอบและดูว่าเสร็จสิ้นประเภทใดบนชิ้นงาน ครั่งละลายเมื่อสัมผัสกับแอลกอฮอล์ที่เสียสภาพในขณะที่สีนมสามารถลบได้ด้วยแอมโมเนียเท่านั้น
เบาะแสอื่นอาจเป็นประเภทของไม้ที่ใช้แม้ว่าจะไม่ใช่วิธีที่แม่นยำมากในการค้นหาอายุของเฟอร์นิเจอร์ ก่อนปี 1700 มักใช้ไม้โอ๊ก หลังจากนั้นวอลนัตและมะฮอกกานีเริ่มได้รับความนิยม
แล้วยังมีสไตล์ โดยปกติคุณสามารถบอกได้ว่าชิ้นส่วนนั้นอยู่ที่ขา ขาร่องเป็นที่นิยมในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 18 และในศตวรรษที่ 19 ขาแมงมุมปรากฏในปลายปี 1800 และเป็นที่นิยมในต้นปี 1900 เช่นกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งแท่นเทียนและโต๊ะน้ำชา ขาเกลียวมาจากอินเดียและได้รับความนิยมในยุโรปในช่วงกลางศตวรรษที่ 17
